Geen Mona Lisa op mijn dak.
Een aantal jaren geleden was ik met mijn vrouw in het Louvre in Parijs waar ik de Mona Lisa mocht aanschouwen. Het schilderijtje was goed afgeschermd tegen de drukte en ik verbaasde me over deze enorme belangstelling. Ik vind het namelijk geen mooi schilderij. Het had naar mijn gevoel in ieder ander dorpsmuseum of dorpshuis kunnen hangen. Weer een van de vele gezichtsportretten die ik mijn leven heb gezien. Nog steeds vind ik het niet mooi.
Toch heb ik gemerkt dat ik kan bijdraaien wat betreft smaak of overtuiging. Dat geklodder van Van Gogh en dat lijnenspel van Mondriaan konden mij eerst niet bekoren. Dat is helemaal veranderd, nu houd ik van beiden.
Als het gaat om de duurzaamheidsactie in onze wijk Sportpark 1 heb ik hetzelfde gevoel over het zonnepaneel. Waar ik eerst de esthetische kant van de zonnepaneel sterk betwijfelde, kijk ga ik nu vooral naar het ethische belang, namelijk duurzaamheid.
Tijdens de huis-aan-huis bezoeken in de wijk en de buurtbijeenkomst in Café Parkzicht hoorde ik ook de kritiek op de zonnepanelen. Iemand schreef “zonnepanelen zijn zeer lilluk”. Een ander vroeg zich af of het wel bij de sfeer, stijl en de architectuur van onze dertiger jaren wijk zou passen.
Veranderingen wekken vaak weerstand.
Veranderingen zijn ook normaal. Als ik naar de veranderingen in het verleden van Sportpark 1 kijk dan denk ik aan:
- het vele authentieke glas- en lood dat verwijderd is
- het hout van kozijnen dat bij veel woningen vervangen is door plastic
- de verschillende soorten en maten dakkapellen die aangebracht zijn
- de vele en verschillende aanbouwen waardoor het oorspronkelijke huis met haar tuin de kenmerkende vorm in de wijk veranderden
- de “lilluke” antennes die massaal in de jaren 60 en 70 op de daken werden aangebracht om tv te kunnen ontvangen.
Allemaal veranderingen die min of meer ook geaccepteerd werden.
Ik hoor ook al andere geluiden. “Alles went” of “ik heb er geen enkele moeite mee”. Een aantal mensen hebben al zonnepanelen laten leggen en hun ervaringen zijn positief.
Ik zie het zonnepaneel nu vooral als symbool van vooruitgang. Het past in het huidige tijdsbeeld waarin duurzaamheid de norm is geworden. Het is een symbool dat aangeeft waar we voor staan. Het is een keuze voor schone duurzame energie voor nu en in de toekomst. Hiermee geven we aan dat we rekening willen houden met ons milieu (planet), onze buurt (people) en onze portemonee (profit). In de media las ik dat het aantal huishoudens met zonnepanelen ruimschoots is verdubbeld in de afgelopen twee jaar. Bij 250.000 huishoudens komt de stroom intussen van het dak in plaats van de energieleverancier. Een goede ontwikkeling vind ik.
Smaken verschillen, maar ze kunnen ook veranderen door een andere overtuiging. Bij mij prevaleert het ethische boven het esthetische. Ik krijg geen glimlach van de Mona Lisa, wel van het zonnepaneel.
Laat weten wat jij er van vindt en stuur me een reactie.
Met groene groeten,
Owen de Vries
